Formacja: Przygotowanie do sakr. Chrztu

Chrzest to pierwszy i najważniejszy Sakrament wtajemniczenia chrześcijańskiego.

Data dodania: 2013-04-06

Katechizm Kościoła Katolickiego 

(1213) Chrzest święty jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Przez chrzest zostajemy wyzwoleni od grzechu i odrodzeni jako synowie Boży, stajemy się członkami Chrystusa oraz zostajemy wszczepieni w Kościół i stajemy się uczestnikami jego posłania: „Chrzest jest sakramentem odrodzenia przez wodę iw słowie”.

Jest pierwszym i najważniejszym sakramentem. Chrystus Pan poucza:
„Jeśli ktoś się nie odrodzi zwody i Ducha Świętego, nie może wejść do Królestwa Bożego”.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

W naszej parafii chrzest jest udzielany w drugą i czwartą niedzielę miesiąca na Mszy św. o godz. 12.00

Katecheza przed Chrztem dla rodziców dziecka i chrzestnych w piątek przed niedzielą Chrztu o godz. 19.00 w kościele.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

Youcat

(194) Co to jest chrzest?

Chrzest to brama prowadząca ze śmierci do życia; to wejście do Kościoła i początek trwałej komunii z Bogiem. 

Chrzest jest zasadniczym SAKRAMENTEM i bramą otwierającą dostęp do innych sakramentów. Jednoczy nas z Jezusem Chrystusem, włącza nas w Jego odkupieńczą Mękę na krzyżu, wyzwala nas przez to z mocy grzechu pierworodnego i wszystkich osobistych grzechów i pozwala nam razem z Nim zmartwychwstać do życia bez końca. Ponieważ chrzest jest przymierzem z Bogiem, człowiek musi na nie odpowiedzieć swoim „Tak". Podczas chrztu dzieci wiarę w ich imieniu wyznają rodzice.

(195) W jaki sposób udziela się chrztu?

Klasyczna forma udzielania sakramentu chrztu przewiduje trzykrotne zanurzenie dziecka w wodzie. Najczęściej jednak trzykrotnie polewa się główkę dziecka wodą przy jednoczesnym wypowiedzeniu przez szafarza sakramentu słów: „N., ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego".

Woda symbolizuje oczyszczenie i nowe życie, co znalazło swój wyraz już przy okazji chrztu nawrócenia, którego udzielał Jan Chrzciciel. Chrzest, który udzielany jest wodą w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, jest czymś więcej niż znakiem nawrócenia i pokuty, jest nowym życiem w Chrystusie. Dlatego celebracji sakramentu chrztu towarzyszą jeszcze inne znaki: namaszczenie,

biała szata i świeca.

(196) Kto może zostać ochrzczonym i czego wymaga się od kandydata do chrztu?

Każdy człowiek, który jeszcze nie został ochrzczony, może być ochrzczony. Jedynym wymogiem jest wiara, którą podczas chrztu trzeba wyznać publicznie.

Człowiek, który skłania się ku chrześcijaństwu, nie tylko zmienia światopogląd. Podąża drogą -> KATECHUMENATU (okres przygotowania poprzez nauczanie), kiedy poprzez osobiste nawrócenie szykuje się do otrzymania daru chrztu, który dopiero czyni go nowym człowiekiem.

 

Wówczas jest już żywym członkiem Ciała Chrystusa.

(197) Czemu Kościół obstaje przy praktyce chrztu dzieci?

Kościół od czasów starożytnych praktykował chrzest dzieci. Istnieje tego jeden powód: zanim zdecydujemy się na Boga, Bóg zdecydował się na nas. Chrzest jest zatem łaską, niezasłużonym darem, przyjęciem nas przez Boga bez warunków wstępnych. Wierzący rodzice, którzy chcą tego, co najlepsze dla swoich dzieci, chcą też chrztu, przez który dziecko zostanie uwolnione od grzechu pierworodnego i z mocy śmierci.

Chrzest dziecka zakłada, że chrześcijańscy rodzice wprowadzą je w wiarę. Nie jest rzeczą słuszną odmawiać dziecku chrztu, kierując się błędnie rozumianą liberalnością. Tak jak nie można odmówić dziecku miłości, żeby później samo się na miłość zdecydowało, podobnie byłoby rzeczą niesłuszną, gdyby wierzący rodzice odmawiali swojemu dziecku łaski Bożej w sakramencie chrztu. Podobnie jak każdy człowiek rodzi się ze zdolnością mówienia, ale przecież języka musi się dopiero nauczyć, tak samo każdy człowiek rodzi się ze zdolnością do wiary, jednak musi ją dopiero poznać. Jednakże nie można nikogo zmuszać do chrztu. Po tym jak, będąc małym dzieckiem, przyjęło się chrzest, trzeba go później „ratyfikować" w swoim życiu - tzn. trzeba powiedzieć swoje „Tak", żeby sakrament zaowocował.

Chrzest, jak każdy sakrament, jest widzialnym znakiem rzeczywistości niewidzialnej. Znak widzialny to polanie wodą oraz słowa: „Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Rzeczywistość niewidzialna natomiast ma dwa aspekty: pozytywny, czyli obecność Trójcy Świętej, która chce być z człowiekiem w wiecznej wspólnocie miłości, oraz negatywny, czyli upadłą kondycję człowieka, na którym – choć jest dopiero niemowlęciem – ciąży to, co nazywamy grzechem pierworodnym, czyli niemożność życia w wiecznej wspólnocie z Bogiem. W sakramencie chrztu Bóg oczyszcza człowieka i uzdalnia do przyjęcia daru życia wiecznego, a wspólnota Kościoła odpowiada na to Boże działanie z wiarą, przyjmując Boże dary także jako zadanie dla siebie.

Sakrament chrztu nie jest jakimś magicznym rytem, w którym wszystko robi się samo pod wpływem czynionych gestów i wypowiadanych słów. Moc chrztu nie bierze się z wody i wypowiadanych formuł, ale z faktu, że z tymi prostymi znakami Bóg związał nieodwołalnie swoją zbawczą obecność. By te znaki miały sens, muszą być sprawowane według wiary Kościoła. Nawet jeśli chrzczone niemowlę nie jest w stanie wzbudzić aktu wiary, to wiara jest wymagana od tych, którzy o chrzest dziecka proszą. Nie jest to żadne ograniczenie wolności dziecka. Wręcz przeciwnie! Nikt z nas nie zdecydował o swoim przyjściu na ten świat. Życie biologiczne zostało nam dane przez naszych rodziców. Tak samo dar wspólnoty z Jezusem zmartwychwstałym jest nam dany bez naszej decyzji w sakramencie chrztu. Jest czymś oczywistym, że wspólnota, w której dziecko przychodzi na świat, daje mu to, co uważa za najlepsze.

Na chrzcie otrzymujemy dar życia Bożego jakby w zarodku. Ten dar powinna podjąć wspólnota, w której dziecko wzrasta, by formować je do wiary dojrzałej. Także sam ochrzczony wezwany jest, by coraz głębiej uświadamiać sobie, do czego został powołany na mocy chrztu. Można by powiedzieć, że cała formacja w wierze polega na odkrywaniu znaczenia chrztu świętego i godności, jaką zostałem obdarzony. Ta droga wiary trwa całe życie i znajduje swe spełnienie w tym, co nazywamy niebem.

Odkrywanie znaczenia własnego chrztu wymaga bycia we wspólnocie ochrzczonych, która głosi Słowo i sprawuje sakramenty. Dziś, kiedy wierzący żyją coraz częściej wśród ludzi obojętnych religijnie lub po prostu niewierzących, konkretna wspólnota wiary jest szczególnie potrzebna. Dobrze, jeśli oprócz tradycyjnego życia parafialnego, mamy możliwość przynależenia do jakiejś mniejszej wspólnoty, w której bardziej się znamy. Po Soborze Watykańskim II powstało w Kościele wiele tzw. nowych ruchów. Warto zauważyć, że formacja, jaką one proponują, jest w gruncie rzeczy odkrywaniem głębi tajemnicy sakramentu chrztu.