W sercu Biblii znajduje się niezwykły tekst, który od prawie dwóch tysięcy lat kształtuje życie wspólnot chrześcijańskich. Apostoł Paweł, kierując słowa do mieszkańców starożytnego Koryntu, porusza tematy aktualne dla każdego, kto szuka mądrości płynącej od Pana. Jego przesłanie, pełne troski o jedność i duchowy rozwój, pozostaje inspiracją nawet w dzisiejszym zglobalizowanym świecie.

Powstały około 55-57 roku n.e. dokument to odpowiedź na konkretne problemy młodego Kościoła. „Upominam was, bracia, w imię Jezusa Chrystusa, abyście byli zgodni” (1 Kor 1,10) – pisze Paweł, podkreślając znaczenie wspólnotowej harmonii. W tle tych słów widać bogactwo kulturowe Koryntu, miasta gdzie ścierały się wpływy greckie, rzymskie i żydowskie.

Autor listu nie unika trudnych tematów: od sporów wewnętrznych po pytania o zmartwychwstanie. Każde zagadnienie przedstawia przez pryzmat mądrości krzyża – paradoksu, w którym słabość staje się siłą. To właśnie w Jezusie Chrystusie apostoł widzi rozwiązanie wszystkich konfliktów, łącząc głębię teologii z praktycznym życiem braci w wierze.

Adres, pozdrowienie i dziękczynienie

Początek listu do wspólnoty w Koryncie odsłania głębię relacji między apostołem a wierzącymi. Paweł rozpoczyna od mocnego akcentu: „z woli Bożej powołany na apostoła”, podkreślając nadprzyrodzone źródło swojej misji. Wspomina też Sostenesa jako „brata”, ukazując współpracę w głoszeniu Ewangelii.

„Do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie” (1 Kor 1,2)

To określenie adresatów wskazuje na ich wyjątkową tożsamość – są powołani do świętości, choć wciąż wzrastają w wierze. Apostoł łączy tradycyjne żydowskie pozdrowienie z nowym chrześcijańskim przesłaniem: „Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego”. To połączenie Starego i Nowego Przymierza w jednym zdaniu.

Dziękczynienie Pawła za dary Ducha Świętego w Koryncie pokazuje jego pasterską troskę. Wspomina: „Wzbogaceni zostaliście we wszelkie słowo i poznanie” (1 Kor 1,5), doceniając duchowy potencjał wspólnoty. Choć później wskaże problemy, najpierw podkreśla działanie Boga w ich życiu.

To wprowadzenie stanowi fundament całego listu. Apostoł przypomina o wierności Boga, który zaprasza do wspólnoty z Synem. Jego słowa niosą nadzieję – nawet niedoskonała wspólnota może wzrastać w łasce Pana naszego Jezusa Chrystusa.

1 List do Koryntian

W dynamicznym świecie starożytnego Koryntu rodziły się wyzwania, które wymagały apostolskiego przewodnictwa. Paweł, przebywając w Efezie około 55-57 r. n.e., otrzymał wstrząsające wieści od „ludzi Chloe”. Donosili:

„zdarzają się między wami spory”

Kulturowy tygiel portowego miasta tłumaczył napięcia. Mieszanka filozofii greckiej, rzymskiego pragmatyzmu i żydowskich tradycji utrudniała budowanie jedności. „Ja jestem Pawła, a ja Apollosa” – takie deklaracje wiernych pokazywały, jak bardzo ziemskie autorytety przysłaniały Jezusa Chrystusa.

Struktura pisma odzwierciedla geniusz duszpasterski autora. Od pozdrowień przechodzi do konkretów: rozwiązuje spory, wyjaśnia zasady moralne, tłumaczy sens darów duchowych. Całość wieńczy hymn o miłości – arcydzieło literatury chrześcijańskiej.

Apostolska troska bije z każdego zdania. Bracia w wierze otrzymują zarówno stanowcze napomnienia, jak i czułe zapewnienie: „Czyż nie jesteście dziełem moim w Panu?” (1 Kor 9,1). To połączenie mądrości i miłości stało się wzorem dla kolejnych pokoleń.

Mądrość Boża kontra mądrość ludzka

W sercu przesłania Pawła bije paradoks, który przewraca ludzkie pojęcia o mądrości. „Nauka krzyża głupstwem jest dla ginących, mocą Bożą zaś dla nas” (1 Kor 1,18) – te słowa jak młot roztrzaskują ziemskie schematy myślenia. To nie filozoficzne teorie, lecz Chrystus ukrzyżowany staje się kluczem do zrozumienia Bożego planu.

„Wytracę mądrość mędrców”

(1 Kor 1,19). Ten cytat pokazuje, że Bóg od wieków działa przeciw ludzkiej pysze. Grecy szukali wymownych dysput, Żydzi spektakularnych cudów – Bóg odpowiedział imkrzyżem, który łączy pokorę zmocą Bożą.

Wybór tego, co głupie w oczach świata, to rewolucja w wartościowaniu. „Bóg poniżył mocnych, wybierając słabych” (1 Kor 1,27) – ta zasada burzy hierarchie oparte na ludzkiej sprawności. Prawdziwa mądrość zaczyna się tam, gdzie człowiek uznaje swoje ograniczenia.

Dziś ten przekaz wciąż wywraca do góry nogami światowe standardy. Mocą Bożą staje się to, co świat odrzuca jako głupstwo. W tym paradoksie kryje się siła przemieniająca serca – nie przez argumenty, lecz przez miłość objawioną na drzewie krzyża.