„Dzienniczek” św. Faustyny Kowalskiej to mistyczne zapiski jej osobistych doświadczeń duchowych, które powstały na polecenie jej spowiedników w latach 1934–1938. Święta Faustyna, będąc siostrą zakonną Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, miała niezwykłe wizje Jezusa Chrystusa, który objawiał jej swoje pragnienie, by świat poznał i czcił Boże Miłosierdzie.

Wylosuj cytat z dzienniczka siostry Faustyny na każdy dzień

Zapraszam cię go kliknięcia i wylosowania cytatu na dzisiaj z Dzienniczka siostry Faustyny.

„Dzienniczek” jest także źródłem teologicznych refleksji na temat Bożej miłości i miłosierdzia, a jego treść stanowi podstawę do rozwoju nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego w Kościele katolickim. Chrystus przez Faustynę polecił ustanowić Święto Miłosierdzia w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, co zostało spełnione przez św. Jana Pawła II w 2000 roku. Zawarte w nim słowa Jezusa – „Jezu, ufam Tobie” – stały się jednym z najważniejszych przesłań tego nabożeństwa. W „Dzienniczku” św. Faustyna wzywa również do pełnienia uczynków miłosierdzia względem bliźnich oraz modlitwy w intencji grzeszników, podkreślając, że Boże miłosierdzie jest nieograniczone i dostępne dla każdego, kto szczerze się nawróci i zaufa Bogu.

W swoich notatkach Faustyna opisuje spotkania z Chrystusem, rozmowy z Nim, a także nadzwyczajne łaski, jakie otrzymywała, takie jak dar bilokacji, proroctwa czy widzenia. Centralnym tematem „Dzienniczka” jest wezwanie do ufności w Boże Miłosierdzie oraz potrzeba szerzenia tej szczególnej formy kultu, wyrażonej w formie obrazu Jezusa Miłosiernego, Święta Faustyna miała bowiem wizję obrazu, który miał przedstawiać Jezusa z promieniami miłosierdzia wypływającymi z Jego serca.

Jeśli chcesz poprosić ją o wstawiennictwo, odmów modlitwę do siostry Faustyny.

Co Pan Jezus powiedział siostrze Faustynie o Polsce?

Bracia i Siostry! Jezus Chrystus w „Dzienniczku” św. Faustyny Kowalskiej wielokrotnie mówił o Polsce i jej szczególnej roli w Jego planie zbawienia. Polska, nasza ukochana ojczyzna, została wybrana przez Boga, by stać się narzędziem Jego miłosierdzia dla całego świata. Święta Faustyna zapisała słowa, które Jezus skierował do niej: „Polskę szczególnie umiłowałem”. To wezwanie, by nasz kraj był światłem dla innych narodów, by stał się znakiem miłosierdzia w czasach, które potrzebują Bożej łaski bardziej niż kiedykolwiek. Nie jest to tylko przywilej, ale i zobowiązanie – do posłuszeństwa wobec woli Bożej, do trwania w wierze i do szerzenia miłosierdzia wśród narodów.

Polska ma być iskrą, która przygotuje świat na ostateczne przyjście Jezusa Chrystusa. Słowa Jezusa, przekazane przez świętą Faustynę, wzywają nas do nawrócenia, modlitwy i pełnienia dzieł miłosierdzia. Otrzymaliśmy wielkie zadanie, ale też wielką łaskę. To tutaj w Polsce, narodziło się nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia, które rozprzestrzeniło się na cały świat. Jezus obiecał, że jeśli będziemy posłuszni Jego woli, wywyższy nasz naród w potędze i świętości. Czy nie czujemy się, Bracia i Siostry, zaproszeni do jeszcze głębszego zaufania Bogu i otwarcia naszych serc na Jego łaski?

Historia Dzienniczka świętej Faustyny Kowalskiej

Bracia i Siostry! Historia „Dzienniczka” św. Faustyny Kowalskiej, mistyczki i apostołki Bożego Miłosierdzia, zaczyna się od jej głębokiego życia duchowego i osobistego kontaktu z Jezusem Chrystusem. Na polecenie swoich spowiedników, zaczęła spisywać objawienia i rozmowy z Panem Jezusem w 1934 roku. Zapiski te, tworzone do jej śmierci w 1938 roku, stanowią nie tylko świadectwo osobistych przeżyć, ale także wyraz misji, którą Jezus powierzył Faustynie – szerzenie orędzia Bożego Miłosierdzia na całym świecie. Sam Jezus ukazywał się jej wielokrotnie, objawiając jej głębię swojego miłosiernego serca i pragnienie, aby ludzkość poznała i zaufała Jego miłosierdziu. Stamtąd pochodzi koronka do Miłosierdzia Bożego.

„Dzienniczek” spotkał się początkowo z trudnościami, gdyż po śmierci św. Faustyny w 1938 roku jego autentyczność i treść były badane przez władze kościelne. Dopiero po wielu latach, dzięki zaangażowaniu takich osób jak ks. Michał Sopoćko, spowiednik Faustyny, oraz św. Jan Paweł II, treści te zostały uznane i oficjalnie przyjęte przez Kościół. W swoim „Dzienniczku” św. Faustyna opisuje liczne objawienia Jezusa, który nieustannie przypominał jej o swoim nieskończonym miłosierdziu i wzywał do ustanowienia Święta Miłosierdzia. Obraz Jezusa Miłosiernego, który jej objawił, stał się symbolem tego nabożeństwa, a jego promienie wypływające z serca Jezusa symbolizują łaskę, jaką otrzymuje każdy, kto ufa Bożemu Miłosierdziu.

• 1931 – Pierwsze objawienie Jezusa Miłosiernego, w którym Chrystus ukazał się Faustynie i zlecił namalowanie obrazu według wizji, jaką zobaczyła (Dz. 47).
• 1934 – Początek pisania „Dzienniczka” na polecenie spowiedników, który miał dokumentować jej duchowe doświadczenia i objawienia.
• 1935 – Jezus objawia Faustynie nową formę modlitwy – Koronkę do Miłosierdzia Bożego (Dz. 476).
• 1937 – Faustyna otrzymuje nakaz od Jezusa, by szerzyć kult Bożego Miłosierdzia i wprowadzić Święto Miłosierdzia (Dz. 965).
• 1938 – Śmierć św. Faustyny; zapiski „Dzienniczka” pozostają w rękach jej zgromadzenia i spowiedników.
• 1959 – Wydanie tymczasowego zakazu szerzenia nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego z powodu błędów w tłumaczeniach „Dzienniczka”.
• 1978 – Zniesienie zakazu przez Stolicę Apostolską i akceptacja kultu Miłosierdzia Bożego.
• 2000 – Kanonizacja św. Faustyny przez Jana Pawła II oraz ustanowienie Święta Miłosierdzia Bożego w Kościele katolickim.

Najpiękniejsze cytaty z Dzienniczka siostry Faustyny

„Jesteś złączona ze mną i nie lękaj się niczego, ale wiedz o tym, dziecię moje, że szatan cię nienawidzi; chociaż on każdej duszy nienawidzi, ale szczególnie nienawiścią pała do ciebie, dlatego że wiele dusz wyrwałaś spod jego panowania”. (Dz.412)

„Miłość nie polega na słowach ani na uczuciach, ale na czynie”. (Dz. 392)

„…córko Moja, mów światu całemu o niepojętym miłosierdziu Moim. Pragnę, aby święto miłosierdzia było ucieczką i schronieniem dla biednych grzeszników. W dniu tym są otwarte wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego; która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii św., dostąpi pełnego odpuszczenia win i kar; w dniu tym, otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski; niech się nie lęka zbliżyć do Mnie żadna dusza, chociażby grzechy jej były jako szkarłat. Miłosierdzie Moje jest tak wielkie, że przez całą wieczność nie zgłębi go żaden umysł, ani ludzki, ani anielski.” (Dz.699)

„Każdą duszę bronię w godzinie śmierci jako swej chwały, która odmawiać będzie tę koronkę, albo przy konającym inni odmówią, jednak odpustu tego samego dostępują…” (Dz.811)