Zamknijże znużone płaczem powieczki,
Utulże zemdlone łkaniem usteczki.

Lulajże, piękniuchny mój aniołeczku,
Lulajże, maluchny świata kwiateczku.

Lulajże różyczko najozdobniejsza,
Lulajże, lilijko najprzyjemniejsza.

Lulajże, przyjemna oczom gwiazdeczko,
Lulaj, najśliczniejsze świata słoneczko.

Matuniu kochana, już odchodzimy,
Małemu Dzieciątku przyśpiewujemy.

My z Tobą tam w niebie, spocząć pragniemy,
Ciebie, tu na ziemi, kochać będziemy.

Cyt cyt cyt, już zaśnie małe Dzieciątko,
Patrz jeno, jak to śpi niby kurczątko.

Cyt cyt cyt, wszyscy się spać zabierajcie,
Mojego Dzieciątka nie przebudzajcie.

---

Ach, „Lulajże, Jezuniu” – czy jest coś bardziej kojącego podczas świątecznych wieczorów? Ta urokliwa polska kolęda, przypominająca ciepłą kołysankę, przenosi nas w czasy, gdy w drugiej połowie XVII wieku nieznany autor stworzył jej słowa i melodię. Wyobraź sobie, że najstarszy zachowany tekst tej pieśni pochodzi z 1705 roku i jest przechowywany w Archiwum Archidiecezjalnym w Poznaniu. To prawdziwy skarb naszej kultury! Pierwszy drukowany tekst ukazał się w 1767 roku, a zapis melodii pojawił się w 1843 roku w zbiorze ks. Michała Marcina Mioduszewskiego.

Słowa kolędy są pełne czułości i matczynej troski. „Lulajże, Jezuniu, moja perełko” – czyż nie brzmi to jak najczulsze ukojenie dla małego Dzieciątka? Porównania do perełki, aniołeczka czy kwiateczka podkreślają niewinność i delikatność nowo narodzonego Jezusa. Co ciekawe, melodia tej kolędy inspirowała wielu artystów, w tym samego Fryderyka Chopina, który wplótł jej motyw w swoje Scherzo h-moll op. 20. „Lulajże, Jezuniu” stała się także bazą dla pieśni patriotycznych, co świadczy o jej głębokim zakorzenieniu w polskiej tradycji. Śpiewana podczas Wigilii i w okresie Bożego Narodzenia, wprowadza nas w atmosferę spokoju i refleksji, przypominając o istocie tych wyjątkowych dni.